Το λίπος που υπάρχει στο σώμα μας θεωρείται απο τους περισσότερους ανεπιθύμητο ωστόσο είναι ένας πολύ σημαντικός ενδοκρινής αδένας που σίγουρα έχει την σημασία του και κακώς από όλους μας αποτελεί στις μέρες μας επιτακτική ανάγκη να απαλλαγούμε από αυτό! Θα λέγαμε ότι είναι απαραίτητη η παρουσία του ως ένα βαθμό όμως και για τον λόγο αυτό θέλει μια ιδιαίτερη παρακολούθηση και αντιμετώπιση όταν υπερβούμε τα όρια.

Ο λιπώδης ιστός αποτελεί ένα βασικό και απαραίτητο συστατικό του ανθρώπινου οργανισμού, είναι ένας ακόμη ενδοκρινής αδένας ο οποίος συντελεί και συνεργεί με άλλους ενδοκρινείς αδένες σε πλήθος ορμονικών και ενδοκρινικών διαδικασιών ενώ ο ρόλος του στις μέρες μας ακόμη δεν έχει αποσαφηνισθεί!Ο λιπώδης ιστός είναι ένας χαλαρός συνδετικός ιστός και στα κύτταρά του γίνεται η αποθήκευση των τριγλυκεριδίων.

 

Σε περιόδους νηστείας-πείνας, ψύχους ή έντονου μυϊκού έργου ελεύθερα λιπαρά οξέα (ΕΛΟ) απελευθερώνονται (λιπόλυση) από τα αποθηκευμένα τριγλυκερίδια και οξειδώνονται, κυρίως στον μυϊκό ιστό, προμηθεύοντας έτσι την απαιτούμενη ενέργεια. Ο λιπώδης ιστός διακρίνεται σε δυο μείζονα διαμερίσματα, το υποδόριο και το σπλαχνικό. Τα δυο αυτά διαμερίσματα αποτελούν σχεδόν το 90% του ολικού λίπους δηλαδή περίπου 80% αποτελεί το υποδόριο και 10% το σπλαγχνικό, ενώ το υπόλοιπο 10% αφορά το οπισθοπεριτοναϊκό, το περινεφρικό και το λίπος στους οφθαλμικούς κόγχους. Το υποδόριο και το σπλαχνικό λίπος έχουν διαφορετική κατανομή και μεταβολισμό σε ότι αφορά την αποθήκευση και την λιπόλυση, το σπλαχνικό λίπος έχει μεγαλύτερο αριθμό λιποκυττάρων και πυκνότερο τριχοειδικό και νευρικό δίκτυο, με λιγότερους υποδοχείς ινσουλίνης συγκριτικά με το υποδόριο λίπος.

 

Η πρωθύστερα θεωρία ότι η κύρια λειτουργία του λιπώδους ιστού είναι η αποθήκευση ενέργειας έχει σχεδόν αποσυρθεί. Πράγματι εδώ και 28 χρόνια πλέον (από το 1987) διαπιστώθηκε ότι ο λιπώδης ιστός είναι ο κυριότερος ιστός μεταβολισμού των στεροειδών του φύλου και παράγει την αδιψίνη, παράγοντα που είναι σημαντικά ελαττωμένος σε παχύσαρκα τρωκτικά. Η καθιέρωση του λιπώδους ιστού ως ενδοκρινή αδένα έγινε το 1994 με την ανακάλυψη της λεπτίνης. Τα τελευταία χρόνια πλήθος μελετών έχουν πλέον αποδείξει ότι ο λιπώδης ιστός είναι η έδρα σημαντικών μεταβολικών διεργασιών, εμφανίζει ενδοκρινική έκκριση, μεταβολίζει ορμόνες και τροποποιεί την έκκριση άλλων ενδοκρινών αδένων.

 

Η έκκριση του λιπώδους ιστού ρυθμίζεται μέσω ορμονικών, αυτοκρινικών και νευρικών σημάτων όπως γίνεται σε έναν κλασικό ενδοκρινή αδένα. Εν ολίγοις, ο λιπώδης ιστός υπάρχει σε 2 δεξαμενές ή χώρους αποθήκευσης στο σώμα μας. Η πρώτη δεξαμενή είναι το αναγκαίο και αποτελείται από αυτό που υπάρχει μέσα σε βασικά όργανά μας, όπως η καρδιά, οι πνεύμονες, το έντερο, οι μύες και οι πλούσιοι σε λίπος ιστοί του κεντρικού νευρικού μας συστήματος (εγκέφαλος, μυελός των οστών). Ενώ η άλλη μεγάλη δεξαμενή είναι το αποθηκευμένο λίπος και είναι αυτό που συσσωρεύεται και αποθηκεύεται στις λιποαποθήκες μας, όπου και αν αυτές βρίσκονται.

 

 

ΣΥΝΕΧΕΙΑ:  ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ (24σελ) σε μορφή word    ΕΔΩ